Chemopuur

Jurgen de Beijer wordt op 6-jarige leeftijd geconfronteerd met een zeer agressieve vorm van prostaatkanker en krijgt te horen dat hij maar een paar weken te leven heeft. Vervolgens krijgt hij op 16-jarige leeftijd te horen dat hij niet ouder gaat worden dan 30 jaar en op die leeftijd krijgt hij te horen dat 40 jaar niet haalbaar zal zijn. Vanwege alle beschadigingen in zijn lichaam, de late effecten van kinderkanker en alle verbouwingen aan zijn lichaam. Jurgen is op dit moment 44 jaar, heeft een vriendin en twee kinderen, en had volgens de gangbare medische ervaring al lang dood moeten zijn. Hij beschrijft zijn tijd in het ziekenhuis, de pijnlijke behandelingen, z'n medepatiënten, de eenzaamheid, het gemis van een normale jeugd en hoe mensen anders tegen je aan gaan kijken. Daarnaast bespreekt hij ook de puurheid van deze chemowereld, de steun van familie en vrienden, en de hoop die je blijft houden en de eenvoud van de wereld waar maar één ding belangrijk is, overleven. En overleven doet Jurgen, op 23-jarige leeftijd komt hij weer terug in de maatschappij. Maar hij komt ook tot de conclusie dat de strijd om een plek in de maatschappij te vinden nog veel ingewikkelder is dan de strijd die hij in het ziekenhuis heeft moeten leveren.